Σπάνια το παιδί που εκφοβίζει θα ζητήσει μόνο του βοήθεια. Συνήθως κάποιος θα κατευθυνθεί προς αυτή την κατεύθυνση με δική του πρωτοβουλία.
Αυτό θα πρέπει να συνυπολογίζεται πάντα στην στήριξη και ο πρώτος αρχικός και αναγκαίος στόχος είναι:
ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ
Σε διαφορετική περίπτωση η στήριξη «κινδυνεύει» να καταλήξει διδαχή.
Για να προετοιμαστεί το παιδί να ακούσει:
● Του αναγνωρίζουμε την πιθανή απροθυμία του για συνεργασία
● Το αφήνουμε να εκφραστεί χωρίς να το κρίνουμε
● Εστιάζουμε στο παιδί που μας μιλάει και όχι στο άλλο παιδί (στο παιδί που εκφοβίζεται)
● Εκδηλώνουμε ειλικρινές ενδιαφέρον για εκείνο
● Του εξηγούμε το φαινόμενο και δηλώνουμε την διαθεσιμότητα μας να συζητήσουμε γύρω από αυτό που γίνεται
Επόμενα βήματα είναι τα παιδιά:
● να αποκτήσουν επίγνωση της πράξης τους,
● να αναλάβουν την ατομική τους ευθύνη,
● να αποκτήσουν ενσυναίσθηση και
● να κατανοήσουν τα κίνητρα της πράξης τους, που εν πολλοίς οφείλονται σε ενδοοικογενειακούς παράγοντες